Era ku Budak

Riska nyuprih elmu di MI. Sakola nu teu ukur ngajarkeun elmu umum tapi dilengkepan ku elmu agama anu euyeub.

“Naon Mah?” tanya Riska bari kaluar ti kamer.

“Ka warung. Meuli tipung jeung tempé,” titah kuring.

Ngahuleng. Budak sakitu rajinna ngalaksanakeun sholat sunnah Dhuha. Pasti sapopoéna ogé osok sohat Dhuha di masjid anu aya di sakolana. Ari kuring? Kungsi ngalakonan sholat Dhuha ngan teuing iraha. Mangalam-alam. Hadéna budak teu nanyakeun osok tarana kuring ngalakonan sholat sunnah Dhuha. Ngan meureun dina haténa mah hayang nanyakeun. Mun ayeuna teu keur halangan mah rék gancang abdas terus sholat. Tapi poé ieu kuring keur halangan.

Ngalaksanakeun sholat wajib waé ogé kuring mah sok tara pas waktuna. Remenna elat. Ngan henteu ari nepikeun ka teu ngalaksanakeun sholat mah. Budak deui teu gurah-geureuh. Meureun éra nga­geunggeureuhkeun mah. Berjamaah di masjid ogé jajauheun. Salila ieu Riska mah sakitu rajinna sholat berjamaah di masjid bari ngaji. Kaasup sholat Shubuh berjamaah. Bet karék ayeuna kuring jadi ngarasa éra sorangan. Inget kana kakurang diri anu geus kolot. Umur téréh kapala opat. Ari ibadah sakieu buktina. Eléh ku budak sorangan. Kalah ka waé remen marentah ka budak, kudu kitu kudu kieu, ari indungna? Duh, nyaan jadi éra. Tapi karék ayeuna ngarasa era.   

Dina wanci tengah peuting nu tiris kuring maksakeun hudang. Najan tunduh nu pohara. Hayang kiih. Suku nu keur ngaléngkah ngadadak eureun. Aya rasa si­eun basa kadéngé nu nyiuk cai di jero kamer mandi. Sada nu keur sibeungeut.   Jaba salaki keur euweuh di imah.  

Budak kaluar bari beungeutna baseuh.  

“Alhamdulillah,” gerentes haté diba­rung ku kabungah.

Ti luar hordeng nu rada carang katempo lanceukna Dafa keur ruku. Suku asa pageuh kana ubin. Nenempokeun budak anu keur husu sholat. Kaera beuki ngandelan. Kuring mah duka iraha pamungkas ngalakonan sholat sunnah Tahajud jeung witir téh. Witir mah baréto bulan puasa. Eta ogé lamun milu sholat Tarawéh di masjid. Mun keur hayang sholat Tarawéh. Bet asa hayang ngeclakeun cimata saking ku atoh. Mun teu keur halangan kuring hayang ngalaksanakeun sholat Tahajud. Era ku budak. Ari kahayang boga budak anu soléhah ari kuring ngedul kana ibadah.  Teu bisa deui saré. Padahal tadi sakitu tunduhna. 

Isuk-isuk kuring nyangu.