Network
Bena jeung Rait kaluar. Anu pangheulana ditempo teh kuda. Tali elesna dilaan, bisi kagokeun nyatuan.
“Rait, jung reureuh heula, Aka nu tugur, “ ceuk Bena.
“Moal Aka heula nu sare?” tembal Rait.
“Ke wae Aka mah maju ka balebat sarena,” tembal Bena.
“Seug atuh,” ceuk Rait. Leos muru tepas nu ngablag, teu dipindingan. Cat unggah kana golodog, goloyoh wae ngedeng, dianggelan ku dua leungeunna. Heuay sababaraha kali, reup wae sare. Ari Bena leuleumpangan, ngurilingan imah. Di lebah dapur kadenge Olot Kaya jeung Ki Uha masih keneh galuntreng ngawangkong.
Tukangeun imah, teu jauh ti pangkeng nu dipake sare ku Putri Anjungsari jeung ku Ranah, sisi balong, Bena diuk dina luhur batu leutik. Panonna luak-lieuk, nempoan kaayaan. Lengkob teh ceuk pangrasana pikabetaheun. Diliwatan ku walungan leutik. Huma katempona teh lega, dipelakan ku rupa-rupa beubeutian.
Najan kitu, Bena ngarasa leuwih endah keneh Pakuan Pajajaran nu kiwari kaayaanana keur genting. Pasukan Banten jeung Cirebon keur meumeujeuhna ngagempur prajurit Pakuan Pajajaran, beuki rongkah sanggeus Jaya Antea hianat ngabejaan rusiah benteng Pajajaran ka urang Banten.
Hatena keukeuh kumejot hayang balik deui ka Pakuan Pajajaran, hayang milu bajuang mertahankeun Pakuan Pajajaran. Ngan samemeh miang diwawadian sangkan ulah balik deui, komo bari mawa balad mah. Hulu jurit pasukanana amanat mun geus tepi ka nu dituju kudu neangan tempat keur nuwuwuhkeun sirung-sirung Pajajaran.
Pajajaran hiji mangsa bakal hudang deui, bakal jaya deui, dina wanda nu beda jeung jaman nu geus kasorang. Pajajaran nu luyu jeung pajamanan, lain Pajajaran saperti nu kungsi jaya salila kurang leuwih salapan abad. Ku Bena moal kaalamanan, kitu deui ku Olot Kaya, Rait, Ranah, Putri Anjungsari, jeung ku nu sejenna nu saumuran.
Bena ngarenghap panjang.
