Network
Suba nyuay-nyuaykeun lombang nu ditutupan ku dangdaunan. Tembong sababaraha sikat cau geus karoneng. Dikaluarkeun tilu sikat nu geus asak pisan, laju dibawa ka jero saung.
“Kabeneran cauna geus asak,” ceuk Suba bari nyodorkeun cau.
Rengse barang dahar, Olot Kaya jeung Aki Jaya aruplek ngobrol di jero saung bari gogoleran. Ari Bena jeung Rait leuleumpangan, dibaturan ku Gingin jeung Atus. Asmita jeung Suba mah turun ka lebak, rek ka Sipatahunan, bebejana mah rek nyoba-nyoba ngala lauk, keur nyuguhan semah urang Pakuan Pajajaran.
Tengah poe Asmita jeung Suba ngurunyung bari mawa lauk nu kawilang baradag. Geus dikumbah. Sanggeus diuyahan, diingkeun dina amparan daun cau, ngarah uyahnya nyerep cenah. Laukna rek dipais, sawareh rek dibeuleum. Laukna ditunda pipireum hawu, diteundeun dina ayakan, jeung daun cauna.
Basa keur sasadian rek mais lauk, ujug-ujug narangtung lima urang lalaki hareupeun saung, bari teu kanyahoan datangnya.
“Sampurasun,” ceuk nu saurang.
“Rampes,” ceuk Aki Jaya bari angger diuk. “Bagea Ki Silah. Yap unggah.”
Bena, Rait, Asmita, Atus, jeung Gingin gancang nyalampeurkeun. Bisi aya nanaeun, bisi urang Cirebon nu rek maluruh Putri Anjungsari. Kajaba Suba nu hare-hare mah, lantaran geus biasa ka pasir Raksa Bumi loba semah daratang nu rek mejasmedi sarta menta dianteur ka akina.
“Hampura kami tumorojog tanpa larapan,” tembal nu saurang bari angger nangtung.
“Yap, unggah,” ceuk Aki Jaya.
