Network
“Aya naon, Abu Sufyan, Hakim bin Hizam? Bet teu pupuguh kitu aranjeun mah, kalah ceuceuleuweungan!” cék Ikrimah bin Abu Jahal, anu di kalangan kaom Quraisy mungguh dipikagimir alatan kawanina nyanghareupan musuh.
“Ya, Ikrimah jeung dulur-dulur kaom Quraisy Kota Mekah... Geus sababaraha lilana kuring duaan téh miang ka Kota Madinah, nyulusup ka kaom anu manut ka Muhammad…”
“Enya, pan anjeun téh jadi mata-mata, lain? Mata-mata pikeun nalingakeun ketak Muhammad jeung anu manut ka manéhna,” Ikrimah motong omongan Hakim bin Hizam. Anu séjénna pada raéng ngaenyakeun.
“Tadina mah enya jadi mata-mata. Tapi sanggeusna campur gaul jeung kaom Muhammad, kitu deui sanggeusna Muhammad remen maparin piwuruk bari jeung prakna ku nyalira, karasa pisan ajaran Muhammad téh ajaran anu ku urang kudu dipilih.”
Kabéh ngajarenghok, tuluy raraéng teu puguh déngékeuneunana.
“Ké heula, ké heula! Reungeukeun heula sakeudeung,” Abu Sufyan nitah répéh jalma-jalma anu raéng. Sanggeus rada répéh, manéhna nuluykeun omonganana. “Moal lila deui, Muhammad jeung kaomna nu réana sapuluh rébu jalma bakal datang ka ieu Kota Mekah. Dina pingpinan Zubair bin Awwam, Khalid bin Walid, Sa’ad bin Ubadah, jeung Abu Ubaidah Al-Jarrah, éta pasukan Muhammad téh ngaleut ngeungkeuy ngabandaleut ti madhab papat, muru ka dieukeun. Kuring duaan nu tadina bareng jeung pasukan Rosulullloh, miheulaan ka dieu, supaya aranjeun engeuh kana kakuatan pasukan Muhammad. Muhammad nawarkeun perdamian pikeun aranjeun saréréa.”
“Perdamian? Perdamian naon, ya Abu Sufyan?” Kabéh mani rampak.
“Sakabéh kaom Quraisy kudu manut kana ajaran Muhammad!”
“Wuah!” Ikrimah bin Abu Jahal ngagebés. Amarahna teu kaampeuh. “Sangeunahna pisan ngudukeun! Boga hak naon manéhna mani ngudukeun kitu?! Aing mah kajeun perang batan kudu taluk ka Muhammad!”
Saréréa raéng deui ngaenyakeun omongan Ikrimah.
