Network
Cahyaning Ti Kahyangan
Gumiwang Nyaangan Manah
Sakuliah Padjadjaran
Baca Juga: Pangguyangan, Liliwatan Siluman, Kebon Nini Atem, jeung Maung Kajajaden di Desa Selacai Ciamis
Nengetan jeung ngimeutan puisi-puisi Imam dina bukuna nu ieu, Imam teu lésot tina konsep waktu anu tilu téa: bihari, kiwari, baringsupagi. Paling henteu, aya udagan Imam anu nganco kana kabaheulaan pikeun diterapkeun ayeuna, sarta neundeun harepan pikeun kasundaan ka hareupna. Contona dina puisi “Muru Lulurung Tujuh Ngahiap ka Padjadjaran” (dina bagéan “Lulurung 2” (k. 113), aya kakangen pikeun mulangkeun Sunda kiwari ka Sunda bihari: “Urang Sunda Lir Titirah/ Kaleungitan Roh Nagara/Ditilar Nagri Ngahiyang/Huleng jentul Rumpu Rampa/Ngéja deui Sajarahna/Ti mana Rundayanana/Ka mana Néang Jujutan/Kapegung ngan Napak Tilas//Dimana Lembur Nu Matuh/Jang Nyarandékeun Hariwang/Banjar Karang Pamidangan/Nagara Ancik Ancikan...”
Tapi kituna téh aya harepan nu teu weléh ngancik dina diri, sangkan Sunda hibar deui kawas baheula: “Tangtos bakal Kasorang/Padjadjaran Nu Ayeuna/Digdaya Taneuh Pawenang/Ngajajar Sadaya Wangsa/Sakeupeulan Saengapan/Tingtrim Ati Bagja Manah...” (“Lulurung 2” k. 113-114)
Baca Juga: Agama Sunda Diaragem Jauh Samemeh Urang India Daratang ka Pulo Jawa
Harepan saperti kitu téh, kaunggel oge dina puisina, “Nalipak Diri Bebenah Manah” (k. 120):
“Minangka Kuring Téh Walungan
Rék néang Cai nu ngeyembeng
