Putri Anjungsari (15)

“Enya lembur, ngan teu pati gegek. Mun beurangna mah ti dieu katempo runggunukna paimahan,” témbal Olot Kaya.

“Arék ka dinya?” ceuk Béna.

 “Moal. Bisi aya urang Banten, bisi urang Banten ngudag. Ngabarubahkeun somah,” témbal Olot Kaya.

Olot Kaya ngeyed elés kudana, dipéngkolkeun ka beulah kalér. Jalan satapak téh mimitina nanjakna téh mayat, mapay-mapay tonggong pasir. Malah sakapeung jalanna datar jeung mudun saeutik.

Ngan beuki lila jalanna beuki nanjak, malah netek pisan. Kudana ogé kudu ditungtun. Anu panghareupna ayeuna mah Béna, ditéma ku Olot Kaya, Putri Anjungsari, Ranah jeung Rait. Béna nu naratas pijalaneun.

Kira wanci carangcang tihang, tepi ka ponclot pasir nu pangluhurna. Di dinya tepung deui jeung jalan jajahan, sarta di sisi jalan handapeun tangkal  badag aya saung nu kawilang weweg jeung katempo sok dipaké ngaso, palupuhna tepi ka hérang, ngan harita mah semu baseuh, kaibunan. 

Limaanana reureuh heula di dinya. Kudana dicangcang di tempat anu sigana sok dipaké nunda kuda, rada jauh ti saung, sina nyaratuan jukut.

Hawa angger karasa tiris, malah mah beuki nyecep, teu sirikna nyiwitan kulit, ngambekan ogé tepi ka kaluar haseup. Di jero saung limaanana mulen manéh ku kaén tepi ka sababaraha lapisan, sirahna dibaguded ku totopong.

“Ieu téh Puncak, Lot?” ceuk Rait nanya ka Olot Kaya bari nahan tiris.

“Bener,” témbal Olot Kaya.