Network
Ku panonna jeung bari angger nangtung, Putri Anjungsari ngilikan kuda hiji-hiji. Kudana teu jauh jeung nu dipaké ku somahan. kuda biasa, nu sok biasa nambangan, nu sok dipaké narik padati. Lain kuda nu sok dipaké ku kulawarga karajaan.
Putri Anjungsari copna téh ka kuda nu rada leutik, ngan katempo siga nu iceus pisan. Geus kitu mah, anu opatan cuk-cek kana elés kuda nu dipilihna. Saméméh ditumpakan, susuri kudana diusapan heula. Geus kitu clak ditarumpakan.
Kudana henteu dilumpatkeun, lantaran nu disorangna lain jalan jajahan, lain nu biasa dipaké lalar liwat. Olot Kaya make jalan motong. Kituna téh, sabab tacan pati jauh ti Pakuan Pajajaran, bisi panggih jeung urang Cirebon atawa jeung urang Banten.
Jalanna nanjak mayat, sakapeung malibir mapay tonggong pasir, sakapeung mudun. Malah kungsi ngaraas (meuntas walungan) nu caina hérang, caina henteu ngagulidag. Teu rubak walunganana téh.
“Ci Lingga,” ceuk Olot Kaya méméh meuntas, ngabéjaan ngarang walunganana.
Limaanana meuntas walungan bari nungtun kudana séwang-séwangan. Cai kana suku karasana mani nyecep tiis, tepi ka karasa baal. Teu bisa ajleng-ajlengan dina luhureun batu, lantaran batu nu taringgul laput ku cai, ukur témbong beungeutna. Teu kawas Ci Pakancilan di Pakuan Pajajaran nu batuna baradag jeung tara laput ku cai walungan, najan keur usum hujan ogé.
Sanggeus meuntas, kudana ditarumpakan deui, mapay jalan satapak nu sigana arang kasaba ku jalma. Teu sabaraha lila panggih jeung jalan nu maké balay batu, rada rubak, sarta katempo mindeng diliwatan.
Olot Kaya ngarandeg, Nu opatan ogé sarua nyantokeun elés sangkan kuda ditumpakanana eureun. Panon Olot Kaya nuturkeun ka mana brasna jalan bieu, ngan jalan batu téh leungit dina péngkolan, jeung beulah dituna tacan kaciri nanaon.
“Mun teu salah, ieu jalan brasna ka Putih Birit,” ceuk Olot Kaya.
“Lembur?” ceuk Ranah nanya.
