Network
“Aéh, enya, meureun aya di antarana anu teu nyaho, ku naon pangna kaula ngumpulkeun paragegedén jeung parasesepuh di dieu,” ceuk Oidipus bari tuluy méré isarah ka Kreon sangkan ngadadarkdeun maksud jeung tujuanana éta gempungan diayakeun kalawan ngadadak.
“Kieu, dulur-dulur…,” omong Kreon teu ngaengkékeun deui, “… sakumaha nu kaalaman ku urang saréréa, di ieu kota téh keur aya musibat anu rongkah. Méga nu ngandung racun keur nyumebarkeun pati. Unggal waktu urang teu weléh nunggu-nunggu pati, nuturkeun dulur-dulur urang, indung-bapa, mitoha, pamajikan, anak, incu, anu geus tariwas ku lantaran nyeuseup hawa racubn anu duka ti mana sumberna. Geus sabaraha rébu nyawa anu teu bisa katulungan lantaran unggal detik teu weléh aya nu tiwas. Boa urang gé sakeudeung deui bakal ngalaman nasib nu sarua. Ku kaayaan kieu aya kamungkinan nagri urang bakal ancur burakrakan.”
Baca Juga: Perang Bubat dina Carita Lisan di Desa Luragung Landeuh, Aya Putri nu Teu Milu ka Majapahit
Ngadéngé omongan kitu, parasesepuh jeung paragegedén ting parelong deui. Beungeutna sarepa bangun taya getihan.
“Tuluy kumaha carana sangkan urang bisa ngungkulan ieu musibat?” ceuk salasaurang sesepuh.
“Bener! Bener!”
“Bener! Kumaha carana?”
Para sesepuh jeung paragegedén réang patémbalan.
Iwal nu geus nyaho anu teu nyoara téh.
“Ké heula. Répéh heula, dulur-dulur! Omong Kreon bari ngulangkeun leungeun katuhuna.
