Network
“Ku seke seler urang sorangan. Sangkan teu digunasika ku urang Carbon, sangkan teu dimusnahkeun.”
“Atuh jaga anak incu urang moal apaleun, pareumeun obor,” ceuk Olot Kaya.
“Bakal aya nu ngorehan deui, bakal aya nu ngalelempeng deui,” tembal Putri Anjungsari.
Olot Kaya, Bena, Rait, jeung Ranah unggut-unggutan. Lalaki nu keur diuk dina jojodog hareupeun hawu ngusapan gadona, jeung siga aya nu dipikiran. Kawasna mah milu ngabandungan guneman semahna. Ari awewe tukang laladang, anu duaan, teu milu merhatikeun obrolan Putri Anunjungsari jeung pangiringna, jigana teu pati ngalartieun, pedah ngora keneh, jeung can tepieun kana soal nu kitu mah.
Lalaki nu keur diuk hareupeun hawu malik ka semahna. Panonna rut-ret ka Olot Kaya, ka Bena, ka Rait, ka Ranah jeung ka Putri Anjungsari. Basa panonna tepung jeung panon Putri Anjungsari, eta lalaki rada ngaranjug, gancang ngabalieur, panonna laju neuteup Olot Kaya. Nempo kitu, Putri Anjungsari, Olot Kaya, Bena, Rait jeung Ranah hareraneun.
“Daria ti mana? Rek ka mana?” pokna bari nyanghareupan deui kana hawuna.
“Kami ti Kulon, rek ka Wetan,” tembal Olot Kaya.
“Nyaba atawa rek pindah?” ceuk lalaki tadi nanya deui.
“Nya nyaba nya pindah,” ceuk Olot Kaya. “Dia urang dieu?”
“Urang dieu, urang Galuh,” pokna tatag.
