Network
Nu mawa obor teu nanya deui. Panonna angger mencrong ka lebah walungan, bari biwirna rada kunyam-kunyem. Gog nagog, leungeun katuhuna nyomot taneuh. Dikeupeul-keupeul. Lung dialungkeun ka walungan.
Meunang tilu kali kituna teh. Geus kitu nangtung. Gorobos ti lebah rungkun saliara nu ngajejembrung di gili-gili walungan, beretek lumpat ka tonggohkeun.
“Naeun eta?” ceuk Bena.
Nu mawa oncor ukur seuri. Anggur ngalieuk ka lebah prajurit Cirebon nu masih ngaregreg dina kudana sewang-sewangan, di sisi walungan, ngawaskeun ka lebah parahu jeung rakit nu dicaangan ku oncor.
Bena nurutan ngalieuk ka prajurit Cirebon. Heraneun oge ku naon prajurit Cirebon make pipilueun nitenan nu keur neangan nu ti teuleum. Ras inget ka nu tumpak kuda nu diudag ku prajurit Cirebon. Moal boa kitu aya patalina jeung nu keur diteanganana?
Prajurit Cirebon ujug-ujug malundur. Kudana siga nu manggih kareuwas. Kawas nu dikomando prajurit Cirebon ngalumpatkeun kudana ka tonggohkeun, ka beulah kidul.
Puguh wae Bena heraneun pisan. Ari nu mawa oncor mah nyerengeh sina nu sugemaeun. Ku Bena nu mawa obor teh dipencrong, ngan kawasna teu kapangaruhan, angger neuteup ka lebah walungan, ngan ayeuna mah biwirna teu kunyam-kunyem deui.
Cangkeul ngalelentruk di sisi walungan, jaba peuting, jeung loba leungit, Bena amitan ka nu mawa obor.
“Kula arek ka pamondokan, ka warung nu deukeut darmaga. Hayang reureuh,” pokna.
“Heug. Kami mah di dieu heula,” tembal nu mawa obor.
