Network
Olot Kaya, Béna, Rait jeung Ranah, ngahuleng, tacan ngartieun ka nu diucapkeun ku Putri Anjungsari, tapi teu waranieun nanya deui.
Putri Anjungsari ngenyed kudana. Béna jeung Rait buru-buru lumpat ka tempat nunda kudana, lalumpatna satengah luluncatan. Teu lila geus kurunyung deui, tarumpak kuda bari narungtun kuda.
Ranah jeung Olot Kaya gancang mancal kana kudana séwang-séwangan nu tadi dibawa ku Béna jeung Rait. Beretek limaanana ngalumpatkeun kudana dina jalan jajahan ka kalérkeun.
Waktu ngaliwat ka lebah tangkal badag, Putri Anjungsari ujug-ujug ngarandeg. Nu opatan ogé ngagentak ngeureunkeun kudana.
“Poho kami,” pokna, “Lot, barengan kami. Kami kudu balik deui ka warung. Karunya ka tukang warung. Nu séjén teruskeun lalampahan, ngan ulah gancang teuing.”
Putri Anjungsari malikkeun kudana. Olot Kaya nuturkeun. Béna, Rait jeung Ranah ngeyed elés, ngan kudana henteu dilumpatkeun. Haténa tarumanya aya naon Putri Anjungsari balik deui.
Taya nu nyarita saurang ogé, babakuna mah aringgiseun aya nu ngadéngéeun lantaran ngaliwat pilemburan nu kawilang gegek, sanajan harita padumukna arang aya nu ngulampreng, imah-imahna ogé tiiseun, kawasna padumukna keur di haruma.
Teu sabaraha lilana di kidul kadéngé sora talapok kuda ngadeukeutan. Diralieuk. Putri Anjungsari jeung Olot Kaya. Sakeudeung ogé geus tepi.
Putri Anjungsari jeung Olot Kaya geus datang mah, Béna, Rait, Ranah ngalumpatkeun deui kudana. Anu panghareupna Rait, ditéma ku Ranah, Putri Anjungsari, Olot Kaya jeung Béna.
Jalan jajahan beuki lila beuki ninggalkeun padusunan, malah saterusna ngaliwatan leuweung nu kakayonna rembet jeung tangkal kaina baradag.Hawana nyecep tiis.
