Network
Ngan laleumpangna téh henteu mapay jalan jajahan nu kakidulkeun, tapi meuntas jalan, terus mubus pakebonan nu aya sisi jalan, kukurubutan dina rungkun saliara.
Béna mangpéngkeun pangpung, beletrak kana sirah salahsaurang prajurit. Eta prajurit gagaléongan nubruk baturna, duana labuh, tapi gancang harudang deui.
Prajurit Cirebon geus euweuh, Olot Kaya cengkat, terus leumpang muru Hasan. Béna, jeung Rait, kitu deui Ranah ngarajleng ka lebah warung. Béna nyekelan elés kuda Putri Anjungsari.
Panon Bena rarat-rérét néangan di mana Putri Anjungsari. Tapi weléh taya tanda-tandana. Rék nyalukeun ku nyebut putri, Béna teu wanieun. Rait jeung Ranah ogé sarua teu waranieun nyalukan Putri Anjungsari.
Olot Kaya nyampeurkeun Bena, dituturkeun ku Hasan nu leumpangna jumarigjeug.
“Lot, ka mana?” ceuk Béna, maksudna mah nanyakeun Putri Anjungsari.
Ditanya kitu Olot Kaya ngahuleung.
Keur kitu kadéngé aya nu ngadéhém ti deukeut hawu. Dilieuk, bréh téh Putri Anjungsari. Saréréa colohok.
Putri Anjungsari kaluar ti warung. Ngadeukeutan Hasan. Nyahoeun disampeurkeun ku Putri Anjungsari, Hasan ngeluk tungkul.
“Kami kudu buru-buru miang. Nuhun kana pangbakti dia. Hampura kami teu bisa nganteurkeun dia ka lembur dia. Nu Maha Wenang muga salawasna nangtayungan dia,” ceuk Putri Anjungsari ku sora nu asli.
