Network
PUTRI Anjungsari henteu kungsi ngajak reureuh lila heula ka Olot Kaya, Bena, Rait jeung ka Ranah. Kagok basanaa, geus tereh tepi. Eureunna teh sakeudeung mun katempo kudana geus lapareun. Sina nyatuan jukut di sisi jalan jajahan, jeung sina nginum jajamu meunang meuli waktu nyimpang ka warung.
Bena ngahaja meuli jamu keur kuda nu lobana sakira mahi tepi ka Kawali. Cai keur ninyuhna henteu hese, sapanjang jalan maggih susukan nu caina cinembrang herang lantaran ngaliwatan pasir nu hejo ku tatangkalan. Meureun ku sabab dibere jajamu, tambah deui dibere gula beureum kudana katempo jaragjag.
Pikeun nginum oge henteu hese, sababaraha kali manggih cinyusu. Olot Kaya, Bena, Rait jeung Ranah, sok minuhan kele leutikna ku cinyusu, bisi hanaang heg teu manggih cinyusu. Tinggal notor tina kele, najan ari keur di imah mah teu meunang nginum langsung tina kele teh kudu dicicikeun heula kana batok.
Kuda henteu terus ditegarkeun kawantu jalanna nanjak mudun, mun manggih jalan lempeng karek kuda teh disina lumpat. Teu kungsi turun tina kuda pedah jalanna rumpil, lantaran jalan nu disorangna jalan jajahan, jalan patalimarga, teu kawas basa kaluar ti Pakuan Pajajaran, kudu make jalan rusiah nu tarahal.
Janari gede anjog ka hiji kampung leutik, pernahna di lengkob nu di ruing ku pasir leutik, paimahanana narenggang. Ti hiji imah badag, sisi balong katempo haseup ngelun. Putri Anjungsari rada kerung nempo haseup ngelun ti dapur wayah kitu teh, lantaran can usum harudang jeung tacan usum mirun seuneuh.
Teu lila Putri Anjungsari seurik leutik.
“Lot, nyimpang heula ka imah itu,” pokna bari nuduhkeun imah nu tina suhunana ngelun haseup.
“Imah saha eta, Putri?” tembal Olot Kaya bari meuncrong ka imah nu dituduhkeun ku Putri Anjungsari.
“Kami oge teu apal,” ceuk Putri Anjungsari.
“Atuh kumaha, bisi kuma onam,” ceuk Olot Kaya, maksudna mah ngelingan bisi imah nu dieusian ku nu rek ngakalakeun.
“Moal, mun rek ngarogahala mah naha make di imah? Henteu megat di tempat hara-haraeun?” ceuk Putri Anjungsari.
Olot Kaya ngaisyaratan ka Bena sangkan muru eta imah, Rait, Olot Kaya, Putri Anjungsari katut Ranah nuturkeun pandeuri. Bena nurut, laju ngaberetekeun kudana. Teu lila geus anjog. Jrut turun. Bari masih nyenyekel tali eles kuda Bena ngetrokan panto dapur bari nyebut sampurasun.
Bray panto muka. Saurang lalaki saluhureun jeung Olot Kaya ngelol.
“Rampes, bagea,” pokna bari neuteup Bena.
“Hampura kami ngaganggu,” tembal Bena. “Kami seja milu sideang pedah nyeueung geus aya nu mirun seuneu.”
“Andika jeung saha?” ceuk eta lalaki bari luak-lieuk, tapi taya sasaha, iwal Bena.
Putri Anjungsari, Olot Kaya, Rait jeung Ranah, nyalingker ka satukangeun tatangkalan, jadi henteu katempoeun ku nu boga imah.
“Kami limaan, nu opatan mah ke nyusul,” ceuk Bena.
“Yap, atuh asup,” ceuk nu boga imah. “Kuda mah cangcang di ditu, di pipir imah.”
Bena nurut. Sanggeus nunda kudana di tempat sapanuduhan nu boga imah, Bena balik deui. Panto imah masih muka nu boga imahna oge angger bangtung di lawang panto. Duaan asup ka jero imah. Imah teh lega. Seuneu dina hawu hurung, ngan dina luhureun seuneu dina liang hawuna, ditundaan dangdaunan, tepi ka haseupna ngelun.
Bena, heraneun.
Nu boga imah nyuaykeun dangdaunan nu sawareh geus kaduruk. Ayeuna mah euweuh deui haseup. Nu boga imah terus nagogkeun pariuk, terus dieusian cai, caina dieurihkeun kana tina kele.
“Diuk tah dina jojodog, siduru,” ceuk nu boga imah.
“Dek neang heula batur kami,” tembal Bena.
“Montong diteang, kadarieu ieuh,” ceuk nu boga imah.
Tadina Bena rek baha kana panyarek nu boga imah, rek ngabejaan Putri Anjungsari, Olot Kaya, Rait jeung Ranah. Ngan kadenge Olot Kaya nyebut sampurasun.
“Rampes, yap arasup,” ceuk nu boga imah.
Bena nyampeurkeun Olot Kaya, terus kaluar. Kabeh oge geus tarurun tina kudana. Bena jeung Rait nungtun kuda dibawa ka pipir imah sarta dicangcang deukeut kuda Bena. Olot Kaya, Putri Anjungsari, Ranah mah arasup ka imah. Geus merenahkeun kudana, Bena jeung Rait arasup ka imah.
Olot Kaya jeung nu boga imah dariuk dina jojodog, hareupeun hawu. Ari Putri Anjungsari jeung Ranah mah diuk dina palupuh, di luhur, teu jauh ti hawu. Bena jeung Rait laju dariuk dina jojodog gigireun Olot Kaya.
“Hampura kami, ngaganggu, Ki Silah,” ceuk Olot Kaya.
“Kami mah geus hudang, teu kaganggu,” tembal nu boga imah.
“Geus biasa hudang janari gede?” ceuk Olot Kaya.
“Apan bakal kasemahan,” tembal nu boga imah bari seuri.
“Semah ti mana? Seuweu, incu?” ceuk Olot Kaya.
“Daria,” tembal nu boga imah.
Olot Kaya, kitu deui Bena, Rait jeung Ranah rada ngajenghok. Ukur Putri Anjungsari nu pamuluna angger mah.
“Geuning apal?”*** Nyambung
