Kabayan Ngalanglang Jaman (12): Teu Lipur tina Kasedih

Mémang enya, ku euweuhna Profésor Kabayan téh Mamih Iteung asa leungiteun. Mamih Iteung jadi euweuh batur keur diajak paséa. 

"Abdi mah weléh teu ngarti. Héran abdi mah, héran ku Mamih Iteung téh!" omong Bu RT dina hiji waktu, basa Mamih Iteung teu lipur-lipur tina kasedihna.

"Héran kumaha ari Bu RT?" ceuk Mamih Iteung, dina pamulu nu angger kénéh nguyang kasedih.

"Éta… aya ku ayana carogé, kalah hantem diajak paséa baé. Ari ayeuna carogé teu aya, kalah hayoh diceungceurikan."

"Na ari Bu RT, kawas nu teu uninga baé. Nu kitu téh namina benci tapi rindu!" témpas Bu Seroja, pamajikan sekretaris RT.  

"Muhun, benci tapi rindu. Sakalina pendak jeung carogé, bencinya setengah mati. Atuh dina teu pendakna kawas ayeuna, rindunya setengah mati!" Bu Gina, pamajikan bendahara RT, milu ngéngklokan. 

"Atuh mun duanana digabungkeun, jadi maot pisan atuh, nya?" omong Bu RT bari mésem.

"Muhun, mun duanana digabungkeun, nya benci nya rindu, maot téa kasebatna!" ceuk Bu Seroja.

"Éta ku teungteuingeun Bu Seroja mah. Abdi sakieu belegerna disebat maot?!" 

"Muhun, awak mah katingal beleger, raga mah katingal teu aya naon-naon. Mung éta…, jiwa karaos maot…"