Network
“Urang Galuh, urang Kawali, kudu nyadiakeun tempat sangkan rupa-rupaning paélmuan ngahiji dina dirina, sina dalit, sina ngancik. Paélmuan ogé sina daratang sorangan, teu kudu diaji. Malah nerapna ka diri urang, lamun urang keur kapelesek, lamun urang keur butuh pisan,” ceuk Kai Kanta bari panonna neuteup ka wétan, ka lebah pasir nu manjang.
“Kudu kumaha sangkan bisa kitu?”
“Galih, haté, urang kudu beresih.”
“Sangkan beresih?”
“Panyakit haté kudu dileungitkeun.”
“Cara ngaleungitkeunana?”
“Sadar, urang, manusa, teu sakeprul-keprul acan di jagat nu legana teu kaukur ku manusa. Komo mun dibandingkeun jeung Sanghyang Tunggal mah....“
Suba ngahuleng.
“Haté geus beresih mah taya nu dipikasieun... Ilaing mah ku maung waé sieun kénéh. Maung téh ukur sato nu kabeneran kahakanana daging.”
Suba garo-garo teu ateul. Golédag saré deui. Aki Kanta turun tina saung. Endongna digantungkeun dina tihang awi nu aya kénéh régangan ngan teu panjang. Suba saenyana hayangeun nyaho eusi éndong akina, ngan teu wanieun muka éta éndong. Suba uleng nginget-nginget kana paripolah akina salila babarengan jeung dirina.
