Network
“Tereh kawasna. Moal manggih deui halangan-harungan. Geus jauh ti Pakuan.”
“Moal aya usung-esang Carbon atawa Banten? Atawa telik sandina?”
“Ceuk pangrasa mah moal aya. Urang Galuh moal cidra najan geus pindah ageman. Apan ceuk Hasan oge ageman moal ngalantarankeun pejahna tatali batin.”
“Enya. Urang oge aya wae nu nulungan jeung ngabantuan,” ceuk Rait.
Bena nyerengeh. Panonna ngalieuk ke lebah kuda nu keur nyatuan jukut. Bangun rampus pisan nyatuna teh, ongkoh deui tali elesna dialaan.
“Ra, bisi rek sare sakerejep mah. Keun Aka nu jaga,” pokna.
Rait ukur seuri, goledag ngedeng, sirahna diganjel ku dua leungeunna. Tapi rek pisan ngalenyap, kadenge kudu hihieman. Rait cengkat, katempo kuda keur darangah, siga aya pibahlaeun. Rait nangtung gigireun Bena nu geus ti heula nangtung. Putri Anjungsari oge ngulisik, terus hudang bari rada rucang-riceng.
Ti jalan satapak ti beulah kidul, ngurunyung awewe saurang, budak leutik jeung lalaki saurang. Budak lalaki make mah totopong, ari nu lalaki jeung nu awewe make dudukuy cetok. Barang deukeut jajalaneunana teu jauh ti kuda opat, tur kudana jarangkung, tiluanana ngarandeg, malah nu budakna mah murungkut nyekelan leungeun bapana.
Bena, jeung Rait nyampeurkeun kudana, laju ditungtun rada ngajauhan jajalaneun, dibawa kana jukut nu leuwih hejo. Tapi nu lalaki jeung nu awewe, duanana umurna saluhureun Bena, kalah ka mencrong ka Bena jeung ka Rait. Bena jeung Rait unggeuk bari seuri. Bena leumpang ngadeukeutan
“Amit, kami milu reureuh di dieu…,” ceuk Bena rengkuh. Bena yakin maranehna teh pribumi.
