Network
“Aya jalan motong kitu?” ceuk Asmita.
“Ceuk pangrasa mah euweuh. Naha nyimpang ka mana, nya tepi ka teu pasarandog?” tembal Aki Jaya.
“Ki, anu tadi opatan teh siga anu ti teuleum di leuwi,” ceuk Gingin.
“Wah,” Atus nembrong.
“Bener, malah pakeanana oge siga nu baraseuh keneh. Ngan siga nu poho kana kajadian nu kaalamanana.”
“Kawasna ku urang lembur ditarulungan,” ceuk Aki Jaya. “Urang tanyakeun ka tukang warung.”
Taya nu nyarita deui. Durukan ngaleutikan. Panonpoe geus nembongan, langit paul, biru. Taya mega hideung satitik oge. Mega bodas siga nu arak-arakan. Cahaya panon pating gurilap dina sela-sela dangdaunan. Halimun nungtutan peuray ku cahaya panonpoe. Manuk recet disarada, siga nu ngabageakeun panonpoe.
Katempo di walungan rakit nyoloyong ti peuntas beulah ditu, nu tumpakna lalaki kabeh, tiluan. Marake baju hideung, diiket hideung. Marawa buntelan jeung parabot ngahuma, di antarana kujang. Siga nu rek nyacar, rek muka huma anyar, huma nu geus lila ditinggalkeun lantaran pindah ngagarap huma sejenna nu geus meujeuhna dipolah.
“Urang meuntas ayeuna. Ieu beuteung geus kukurubukan. Ongkoh awak kareunang, hayang mandi,” ceuk Aki Jaya.
Aki Jaya, Asmita, Suba, Atus jeung Gingin leumpang muru darmaga. Tepi ka darmaga, rakit tacan tepi. Limaanana narangtung dina gili-gili walungan, ngadagoan rakit. Teu lila rakit geus tepi. Anu tarumpakna tarurun. Basa papaliwat jeung Aki Jaya sabatur-batur, tiluanana arunggeuk bari seuri.
