Network
ATUS ngabelehem. Gek diuk gigireun Aki Jaya. Ngusapan gado, kawas nginget-nginget kana kajadian nu kalamanana, terus garo-garo teu ateul. Aki Jaya teu barang geureuh, kitu deui Gingin. Nu kakara sadar keuna sirep biasa sok kitu. Malah lamun teu kuat mah mentalna sok tuluy hulang-huleng sarta hese pikeun sabihara-bihara deui.
“Ki, mangkat ti heula,” ceuk Gingin.
“Jung burukeun,” tembal Aki Jaya.
“Ka, uing ti heula,” ceuk Gingin ka Atus.
Atus ukur unggeuk.
“Tong rusuh teuing. Nu penting, Aki tepi ka darmaga pameuntasan, Gingin geus aya di ditu,” ceuk Aki Jaya.
Gingin unggeuk. Belesat lumpat, angger teu mapay jalan, tapi mapay sisi huma.
Saditinggalkeunana ku Gingin, Aki Jaya jeung Atus ngaberetem. Aki Jaya teu wanieun nanyakeun naon kajadian naon nu kaalaman ku Atus. Masing diseleksek oge Atus kawasna moal nyarita nanaon, lantaran dipohokeun tea. Tapi Aki Jaya, yakineun Atus hiji mangsa mah bakal ingeteun kana kajadian nu karandapanana.
Kaluman balem wae, rek sapok-pokeun Aki Jaya nyarita, ti beulah kulon ngurunyung, tilu urang lalaki, diiringkeun ku nu tumpak kuda, tilu urang. Aki Jaya jeung Atus taki-taki. Tapi henteu terus nangtung, angger wae diuk, bari paromanana nembongkeun teu kapangaruhan nanaon, malah siga anu api lain.
